Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De ster van Pien Feith [foto hieronder] rijst snel. Haar Dance on Time is een voortreffelijke plaat, vol opwindende indietronica in de lijn van Björk en Lykke Li. Maar dan minder theatraal. En juist op het podium zou ze iets meer drama mogen hebben, zoals blijkt als ze opent voor Hurts.
Ze oogt onwennig wanneer ze achter haar keyboard vandaan komt om te dansen op de soms door dubstep geïnspireerde muziek. Het zou haar sieren als ze live kiest voor alleen zingen en bewegen, zodat ze niet terug hoeft naar haar instrument, maar zichzelf verliest in de muziek.
Die heeft namelijk genoeg mystiek om niet in doordeweekse kleding voor het voetlicht gebracht te worden. Vooral tegen het slot van het optreden overtuigt de band met prachtige zang en boeiende duels tussen elektronica en livedrums.
Wat theatraliteit betreft, slaat de jarentachtigsynthpop van Hurts [bovenste foto] door naar de andere kant. Zanger Theo Hutchcraft en pianist Adam Anderson zijn fraai gecoiffeerd en strak in pak. En het moet gezegd: hier kan menig navelstaarderige indieband wat van leren. Het tweetal heeft the looks, zodat het vrouwenoverschot in de niet-uitverkochte zaal heerlijk zwelgt. Bakvissen en zij die dat ooit waren, ontvangen hun idolen hartstochtelijk.
Prima zanger Hutchcraft trekt de vocale registers flink open en weet precies wat het publiek nodig heeft: een rauwe snikstem en topzware uithalen. Hij ondersteunt zijn herenleed met messiaanse armbewegingen, monnikenposes en gebruikt het microfoonsnoer als lasso.
Anderson spant de kroon: hij houdt vrijwel het hele optreden zijn gezicht in een bijna lachwekkend chagrijnige plooi. Waar Morrissey met The Smiths halverwege de jaren tachtig live vele bossen bloemen kapotsloeg, gooit Hutchcraft ze nu sierlijk het publiek in.
Hoewel de muziek bombastisch is, steekt ze licht af tegen de zwaarmoedige presentatie. De drummer voorkomt met een stevige basis dat de songs al te snel vervliegen. Een violiste/saxofoniste en een gitarist proberen wat nuance in de eenvormige synthtonen aan te brengen, maar falen vaak jammerlijk omdat de geluidsman voor een ijl geluid kiest dat aan de New Romantics herinnert.
Tijdens 'Evelyn' komt er eindelijk wat peper in het optreden. Anderson krijgt een gitaar omgehangen en speelt krachtige lijnen die Joy Divisions 'A Means to an End' in herinnering roepen. Hurts klinkt geregisseerd en aanstellerig. Toch zal de opzwepende toegift 'Better Than Love' straks behoorlijk wat drukke festivalweides in beweging zetten.
http://www.kindamuzik.net/live/hurts/hurts-pien-feith/21286/
Meer Hurts op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/hurts
Deel dit artikel: